Ronnie Jannenga

    biografie

Ronnie is een gevoelsmens. En nergens blijkt dat duidelijker dan in zijn schilderijen. Niet alleen uit de kleuren die hij gebruikt, maar ook uit wat hij schildert. Als Ronnie blij is, lekker in zijn vel zit, dan komen daar beelden uit die prettig zijn om naar te kijken. Is hij gefrustreerd, dan zijn het monsters die hij schildert; boze wezens met daarbij passende teksten.
Zijn werken zijn een openlijke uiting van emoties. Het heeft autobiografische en psychologische elementen, seksualiteit en sensualiteit. Zijn kunst vertelt het verhaal zoals hij zich op dat ogenblik voelt. Ronnie schildert krachtig, snel en vaak ruw. Met veel intensiteit en expressie wordt zijn verhaal met levendige kleuren op het doek gezet.
“Ik schilder puur vanuit mijn onderbewustzijn”, zegt hij. “Ik werk intuïtief. Als het goed is denk ik niet na bij wat ik op doek zet. Een schilderij ontstaat vanzelf. Ik laat het ontstaan. De frustratie komt wanneer ik begin na te denken. Dan raak ik uit het ritme, uit mijn creatieve golf. Ik kan niet op hetzelfde moment denken en mijn gevoel laten werken. Als ik merk dat ik begin te denken, dan doe ik iets geks – maak een dansje of zo.”
In elke streep die Ronnie zet, zit zijn gevoel. Elke streep heeft betekenis. Hij zet ook puur op gevoel zijn kleuren neer. “Ik voel welke kleur waar moet komen”, zegt hij. “Een bepaalde kleur trekt me op een bepaald moment aan. Soms werk ik zelfs blind, zonder te kijken”.
“Mijn werk wordt wel eens vergeleken met dat van de schilders uit de Cobra Groep. Ik zie dat ook wel; maar ik schilderde al zo, voordat ik van de Cobra had gehoord. Als ik zelf - achteraf – mijn werk vergelijk met dan van anderen, kom ik terecht bij mensen als Jean-Michel Basquiat, Jonathan Meese, Robert Nava en Georg Baselitz. Maar dat is wat mij betreft dus toeval. Ik doe gewoon mijn eigen ding. Als ik iemand anders z’n ding probeer te doen, komt er niks uit mijn vingers.“
Ronnie is van jongs af aan een hypersensitief mens. Hij had een turbulente jeugd en ook zijn weg als volwassene kent de nodige pieken en dalen. Het schilderen brengt hem rust; het is ook zijn uitlaatklep. Een pure expressionist dus.
Hij werkt veelal met acrylverf op doek en creëert monumentale werken. Hij legt het doek op de grond, zet zijn potten verf daarnaast, zet zijn koptelefoon op pakt een kwast en gaat aan de slag. Hij zit dan helemaal in zijn eigen wereld en komt daar pas uit als het werk af is. Of als hij ongewild begint na te denken dus…
“Ik besef dat er niet veel mensen zijn die zo’n groot doek aan hun muur kunnen hangen”, zegt hij. “Daarom probeer ik de laatste tijd ook wat kleiner werk te maken. Maar dat is hartstikke lastig. Daarnaast uit hij sinds een aantal jaren zijn gedachten en emoties ook in woorden; in gedichten. “Daar ga ik ook iets mee doen”, zegt hij. “Ik weet nog niet wat; dat komt nog wel.” Wordt ongetwijfeld vervold...

    biography

Ronnie is an emotional person. And nowhere is this more evident than in his paintings. Not only from the colors he uses, but also from what he paints. When Ronnie is happy and feels good about himself, images emerge that are pleasant to look at. When he is frustrated, he paints monsters; evil creatures with appropriate texts. His works are an open expression of emotions. It has autobiographical and psychological elements, sexuality and sensuality. His art tells the story of how he feels at that moment. Ronnie paints powerfully, quickly and often roughly. His story is put on the canvas with great intensity and expression in vibrant colors. “I paint purely from my subconscious,” he says. “I work intuitively. If all goes well, I don't think about what I put on canvas. A painting arises naturally. I let it happen. The frustration comes when I start thinking. Then I get out of rhythm, out of my creative wave. I can't think and let my feelings work at the same time. When I notice myself starting to think, I do something crazy – do a little dance or something.” Ronnie has his feelings in every line he makes. Every stripe has meaning. He also uses his colors purely based on feeling. “I feel which color should go where,” he says. “A certain color attracts me at a certain time. Sometimes I even work blind, without looking.” “My work is sometimes compared to that of the painters from the Cobra Group. I see that too; but I was already painting like that before I heard of the Cobra. When I - in retrospect - compare my work with that of others, I end up with people like Jean-Michel Basquiat, Jonathan Meese, Robert Nava and Georg Baselitz. But as far as I'm concerned, that's just a coincidence. I just do my own thing. If I try to do someone else's thing, nothing comes out of my fingers.” Ronnie has been a hypersensitive person from an early age. He had a turbulent youth and his path as an adult also has its share of ups and downs. Painting brings him peace; it is also his outlet. So a pure expressionist. He often works with acrylic paint on canvas and creates monumental works. He puts the canvas on the floor, places his pots of paint next to it, puts on his headphones, picks up a brush and gets to work. He is then completely in his own world and only comes out when the work is finished. Or if he inadvertently starts thinking so… “I realize that there are not many people who can hang such a large canvas on their wall,” he says. “That's why I've been trying to make smaller work lately. But that is very difficult. In addition, he has also been expressing his thoughts and emotions in words for a number of years; in poems. “I'm going to do something with that too,” he says. “I don't know what yet; that'll come." Undoubtedly to be continued...